treinreis Nanchang-Guilin

Vanacht hebben we de nacht doorgebracht in detrein. Niet als zwervers, maar meer als de gegoede burgerij vna China. Vooraf mochten we in een apart lokaal van het station onze trein afwachten in airconditioned omstandigheden. Lekker cool.
De reis verliep voorspoeding: eerst hebben we nog noodles gegeten, daarna nog even de trein verkend. De restauratiewagon zat vol met treinpersoneel voor ons en de wagon achter ons zaten gewone arme burgers. Ze moesten in lagen van 3 boven elkaar proberen te slapen in een soort van hangmat. Het was een volle trein en in tropische omstandigheden was dat geen pretje. Maar de meesten leken zich erbij neer te leggen. We hebben er zowaar geslapen, ondanks dat we er ook zonder airconditioning in onze couchette in moesten geloven. Enkele uurtjes en degene die nog klaagde over slechte slaap was Kilian, die het merendeel van de nacht ook echt in slaap was gebleven. 's Morgens word ik wakker en ineens word ik me bewust van het feit dat de rijrichting waarin we reden is veranderd. Ik vraag me even af of we wel op onze bestemming aan zullen komen. Maar als ik door het raampje kijk, zie ik het karstlandschap al tevoorschijn komen. Onderweg zie ik ook dat verschillende bergen ten prooi zijn gevallen aan de bouwwoede van China: verscheidene bergen zijn voor meer dan de helft afgegraven. Dat ziet er niet fraai uit.
We komen 10 minuten later dan gepland aan op het station van het centrum van tourisme in China aan.
Er staat een gids te wachten, die zich Suzie noemt, maar Mo blijkt te heten. Ze begint met een hele uitleg over deze omgeving en wil ons erg veel laten zien. We hebben echter in onze planning gevraagd om juist geen gids te hebben, zodat we zelf kans zien om ons programma te organiseren.
Ze praat maar door en Kilian zoekt naar de naam van het Plopfiguurtje die ook voortdurend praat: Kwebbel. Ze heeft goed voor ons gezorgd door een ontbijt te regelen en lijkt te hopen op onze goodwill. Toch ontstaat er discussie tussen ons idee en haar voorstel en we kunnen na wat gepraat tot elkaar komen dat zijn onze tranfers verzorgt en wij ondertekenen een briefje waar we aangeven onze verantwoordelijkheid te zullen dragen gedurende ons verblijf in deze regio.

Diezelfde dag bezoeken we de Fuboheuvel met boeddha's en verklede nonnen, de meertjes in het centrum in verzengende hitte en uiteindelijk ook nog even de Reet Fluit Cave: een soort van grotten van Han, maar dan veel groter en opgefleurd met een grote verscheidenheid aan kleuren. We genieten van het zelf kunnen regelen ondanks de warmte en het gemis van onze Kwebbel.