Stapelen

Vandaag vroeg op om de trein tijdig te halen in de drukke ochtendspits in Kunming op weg naar Dali. We zijn voorbereid op een rit van 10 uren! (Eerder was ervan uitgegaan dat deze reis 5 uren zou duren, maar bij de laatste uitwerking bleek ineens de reis 10 uren te duren. Dit was balen, maar terug ging niet meer.) We hoopten op enige luxe tijdens deze reis, maar we werden in een slaapcabine geplaatst, waar normaal 6 mensen kunnen slapen in een rij van 12 en waar we nu met 4 andere Chinezen kwamen te vertoeven. We hadden een bankje van amper 2 meter en daar moesten we het maar mee doen. Onze benen knoopten zich vast aan de anderen in ons compartiment: erg onhandig. Het was daarbij ook nog een stoptrein, vandaar die langere tijd. We bleken de enige westerlingen te zijn in deze trein en kregen erg veel aandacht! Enig paniek balde zich bij ons samen: dit 10 uren lang!
Aanvankelijk braaf op ons bankje gezeten, gingen we na enige tijd toch maar bewegen. Kilian had al snel aansluiting met enkele anderen jongens uit het treinstel en hij vermaakte zich zo best, dat Minette zich aansloot. Samen maakten ze veel lol, die in de hele trein te horen was. Voor ons was het wel afzien en we telden de minuten af.
Het fascineerde ons wel dat de andere mensen zich gingen ontspannen en in slaap vielen in de meest ongelukkige houdingen en met veel gezever.
Moe en helemaal overprikkeld kwamen we na 11 uren aan in Dali, waar het station nog gerenoveerd werd en we via een omweg onze gids moesten zoeken. De gids bleek nog niet te beseffen dat wij een andere uitgang moesten nemen.
Wederom wat lichte paniek, maar we werden snel geholpen door een hulpvaardige Chinees, die we hadden ontmoet in de trein. (overigens valt dat wel op dat er altijd bereidwillige mensen zijn om te helpen.)
Op weg naar het hotel, vertelde de gids ons enthousiast welke plannen hij met ons had om de omgeving deze avond nog te laten zien. We moesten nadrukkelijk aangeven dat wij graag op onszelf bleven en ons plan zelf wilden maken. In overleg met zijn manager kreeg hij toestemming om ons deze ruimte te geven.
Moe kwamen we aan in een enorm groot hotel, waar we de enige gasten leken.