Ik ben een gebakje

We vertrekken met de bus naar Lijiang. Een afstand van 145 kilometer, maar dwars door de bergen. We rijden door een prachtig gebied en zien zelfs even sneeuw tussen de wolken en regen. De gids had toestemming gevraagd om een collega mee te nemen, die toevallig naar Lijiang moest. We worden een beetje reismoe en zien op tegen een lange rit en dan vooral het effect dat dit op de kinderen zal hebben. De gids begon direct een verhaal te vertellen. Maar omdat hij Chinees Engels sprak, was hij moeilijk te volgen. Ondanks dit gebrek kon hij ons wel prikkelen met zijn enthousiasme. De kinderen vonden direct aansluiting bij Jamae, zijn collega. Ze haddeen direct goed contact en beiden konden zich goed redden in het Engels: ook Kilian sprak een aardig woordje mee, ook al was het verdraaid Nederlands er ook bij. Er ontstond snel een goede uitgelaten stemming, waarbij werd gezongen.
We stopten bij een plaatsje, waar we een theeritueel moesten meemaken van de Bai, een minderheid in het gebied. We hebben vreselijk moeten lachen om het stuntelige toneel wat de jongeren, die het proloog op het liefdesspel uitbeelden. Minette vermaakte zich hierbij kostelijk en wij werden ongerust hierom.
Vlug weer door met het idee dat we direct zouden doorrijden, maar de gids had nog een voorstel: een zilververkoop van de overheid bezoeken. Zij zouden een goed toilet hebben! Dat was de belangrijkste reden om te stoppen: in looppas naar het toilet Maar helaas moesten we daarvoor de hele zaak door. En dat was me een grote hal! Uiteindelijk is het toch een dure plas geworden.

Vlug door richting Lijiang. De stemming werd beter en beter en de kinderen kregen Chinese les en gaven hun versie van Nederlandse les. En zo kwam hun lol in de Teeveekantine ter sprake. Vooral de uitspraak "Ik ben een gebakje" riep de slappe lach op bij Minette en Kilian. En uiteindelijk ook bij ons. Zelfs de collega-gids kon zich wel met deze lol vermaken. Vanaf dat moment ging het tijdens de reis alleen maar daarom en was de sfeer prima.
Het werd gemakkelijk later door ook nog regen en daarom stelden we in deze sfeer voor om samen te eten van een Moslimmaaltijd in een klein kamertje. We aten een smakelijke maaltijd en konden later de keuken zien. Het bleek een rommelige ruimte te zijn, waar het bij ons het stempel "onverklaarbaar bewoond" zou krijgen. Zouden wij onze auto daarin durven plaatsen?
Veilige aankomst in Lijiang, waar we hartelijk afscheid namen van de gids, chauffeur en collega (vooral door Kilian, die een kus gaf).