Urisei
Door: Johan
Blijf op de hoogte en volg Johan
25 September 2017 | Zimbabwe, Victoria Falls
Vic Falls
Omdat er voor vanmiddag geen programma is gepland, gaan we zelf op zoek naar Victoria Falls om voorbereid te zijn op de excursie voor morgen. Morgen komt om 10:00 uur iemand ons ophalen voor een rondleiding.
We lopen in de verzengende hitte (38 graden) de afstand van 3 km, vanuit ons Rainbow Hotel naar de ingang van het park, wat er rondom is aangelegd. We komen werkers tegen die met zijn vijven de berm schoon moeten houden: 4 staan toe te kijken, terwijl er eentje het struikgewas weg haalt. Ook komen we mannen tegen die erg graag hun spullen willen verkopen: houtsnijwerk, stenen beeldjes, oude munten en geldbiljetten. Bij een bank staan enorm veel mensen in de rij, onduidelijk waarvoor. Als we onze Zuid-Afrikaanse Rand willen inwisselen tegen Zimbabwaanse Dollars bij een van de banken, geeft men aan dat dat onmogelijk is en dat we gewoon kunnen betalen met Rand, Dollar, zelfs Euro's. We proberen daarom maar niet om geld te pinnen.
De Zimbabwaanse dollar blijkt een erg zwakke munteenheid te zijn dat men daarom uitgaat van de US$, bij het berekenen van kosten. De biljetten die men er wil verkopen zijn er van meer dan een biljoen, voor amper 1 US$.
We komen bij de ingang van het park. De toegang tot het park kost 30 US$ En als we een helikoptervlucht willen maken kan dat al voor 150 US$: een koopje in een land waar ook voldoende bedelaars rondlopen. We zien er maar vanaf om verder te gaan en willen het dorpje bezoeken op de terugweg naar het hotel.
We komen bij een groepje mannen terecht, die gebukt om een stenen blok zit. Ze zijn zeer geconcentreerd bezig, dat we ze zonder problemen kunnen benaderen. Het lukt om zonder toestemming enkele foto's te maken. Het spel wordt gespeeld met de kaders uitgekrast in het beton en de stenen zijn kroonkurken van de beschikbare biermerken. Dus geen zwart-witte stenen, in een land waar tot voor 40 jaren de blanke man het voor het zeggen had en de negroïde dat woord moest volgen. De ene man had de dopjes met het merk naar boven, de ander had ze omgekeerd.
Een eindje verderop zitten er kinderen op een muur van zo'n 4 meter hoog. Een meisje in het midden spreekt ons aan, zoals we eerder hebben gehad, maar dan van volwassenen. We krijgen een plezierig gesprek, waar ze ons enkele Zimbabwaanse woordjes leert:
* Urisei = Hi of dag
* Uribho = How are you? Hoe gaat het?
* Unogerephi= Where do you live? Waar woon je?
* Mota = car of wagen
* Moto = fire of vuur.
Het meisje spreekt perfect Engels, zonder accent en wil later piloot of dokter worden. Ze wil direct ook een afspraak voor morgen maken, als we te kennen geven woensdag te zullen vertrekken.
Omdat er voor vanmiddag geen programma is gepland, gaan we zelf op zoek naar Victoria Falls om voorbereid te zijn op de excursie voor morgen. Morgen komt om 10:00 uur iemand ons ophalen voor een rondleiding.
We lopen in de verzengende hitte (38 graden) de afstand van 3 km, vanuit ons Rainbow Hotel naar de ingang van het park, wat er rondom is aangelegd. We komen werkers tegen die met zijn vijven de berm schoon moeten houden: 4 staan toe te kijken, terwijl er eentje het struikgewas weg haalt. Ook komen we mannen tegen die erg graag hun spullen willen verkopen: houtsnijwerk, stenen beeldjes, oude munten en geldbiljetten. Bij een bank staan enorm veel mensen in de rij, onduidelijk waarvoor. Als we onze Zuid-Afrikaanse Rand willen inwisselen tegen Zimbabwaanse Dollars bij een van de banken, geeft men aan dat dat onmogelijk is en dat we gewoon kunnen betalen met Rand, Dollar, zelfs Euro's. We proberen daarom maar niet om geld te pinnen.
De Zimbabwaanse dollar blijkt een erg zwakke munteenheid te zijn dat men daarom uitgaat van de US$, bij het berekenen van kosten. De biljetten die men er wil verkopen zijn er van meer dan een biljoen, voor amper 1 US$.
We komen bij de ingang van het park. De toegang tot het park kost 30 US$ En als we een helikoptervlucht willen maken kan dat al voor 150 US$: een koopje in een land waar ook voldoende bedelaars rondlopen. We zien er maar vanaf om verder te gaan en willen het dorpje bezoeken op de terugweg naar het hotel.
We komen bij een groepje mannen terecht, die gebukt om een stenen blok zit. Ze zijn zeer geconcentreerd bezig, dat we ze zonder problemen kunnen benaderen. Het lukt om zonder toestemming enkele foto's te maken. Het spel wordt gespeeld met de kaders uitgekrast in het beton en de stenen zijn kroonkurken van de beschikbare biermerken. Dus geen zwart-witte stenen, in een land waar tot voor 40 jaren de blanke man het voor het zeggen had en de negroïde dat woord moest volgen. De ene man had de dopjes met het merk naar boven, de ander had ze omgekeerd.
Een eindje verderop zitten er kinderen op een muur van zo'n 4 meter hoog. Een meisje in het midden spreekt ons aan, zoals we eerder hebben gehad, maar dan van volwassenen. We krijgen een plezierig gesprek, waar ze ons enkele Zimbabwaanse woordjes leert:
* Urisei = Hi of dag
* Uribho = How are you? Hoe gaat het?
* Unogerephi= Where do you live? Waar woon je?
* Mota = car of wagen
* Moto = fire of vuur.
Het meisje spreekt perfect Engels, zonder accent en wil later piloot of dokter worden. Ze wil direct ook een afspraak voor morgen maken, als we te kennen geven woensdag te zullen vertrekken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
