werken met stokjes

We hadden al een half jaar voorbereid om goed met stokjes te kunnen eten. En ik moet zeggen het gaat ons goed af. Zelfs Desiree lukt het om zich te voeden en dan zonder te knoeien. (Terwijl dat wel weer een gewoonte is van de Chinezen.) In een week tijd worden we alleen nog op ons uiterlijk aangekeken en niet meer op onze tafelmanieren. Zelfs pina's eten lukt met gemak.
Toch gaat niet alles goed.

Zeker als we eendenpoten krijgen aangeboden tijdens de lunch met de mensen van het weeshuis. Desiree voelt zich geroepen om toch maar te beginnen en steekt zo een bijeengetrokken pootje in haa rmond. Maar ze moet opgeven is niet te kauwen. En dat terwijl de kokin van het weeshuis zo extra haar best heeft gedaan om deze zo smakelijk voor te bereiden. De rest van het gezelschap eet het met grote smaak op en onze gids smult en smakt als een Olpympisch kampioen bij deze heerlijkheden. Als we op de dag van vertrek uit de provincie kip bestellen, zitten daar slierten bij die me erg doen denken aan wormen. We eten toch maar rustig door, alleen van dit gerecht dan maar iets minder. Ook het ezelsvlees wordt bij een van de restaurants,die we bezoeken, aangeprezen als een van de energiebronnen om veel spierkracht van te krijgen. Per ongeluk eet Kilian er een stukje van en als hij het later beseft durft hij toe te geven dat hij het lekker vond.