It is hard to say goodbye

Vandaag zullen we vertrekken. Ik merk dat ik veel over de verschillen tussen Chinezen en anderen heb gemeld, maar toch merk ik een zekere sympathie voor de gastvrijheid, vriendelijkheid, behulpzaamheid van deze mensen heb gekregen.
Dat geldt evenzeer voor De en ook de kinderen. Eigenlijk zijn we een beetje Chinees geworden tussen de Chinezen. Nu zullen we zeker moeten werken aan weer gewoon onszelf te blijven of hoort dat er gewoon bij?
Vandaag moeten we het laatste uit onze reis kunnen halen en gisteren waren we nog vol goede moed om nog flink wat te ondernemen, maar Ki en Mi zijn moe en wensen uit te slapen. We geven ze die kans en halen hun ontbijt vanuit het restaurant naar de kamers. Ki is inmiddels al op en smult van de tomaatjes en het ei. Minette komt even later met moeite uit haar bed.

We nemen voor om de Bell Tower en Drumtower te bezoeken en eventueel een hutong. Dat lukt zonder al te veel inspanning, maar we moeten wel tijdig eten, anders houden we het niet vol. Zo lukt het ons nog om naar de Lama tempel te bezoeken. We zijn onder de indruk van de devotie, die we mensen op dit oord laten zien.
Vanavond nog naar de Silk Market, waar we worden belaagd door de snelle verkooptechniek van de jongeren die waren aan prijzen. We worden erdoor opgejaagd, terwijl Ki en Mi er niets van laten merken.