Smakelijke bootreis van Guilin naar Yangshuo

Vanochtend worden we met de bus opgehaald voor het spektakel van van deze regio: een boottocht langs het karstgebergte van de wereld: fraaie stijle bergen, waar de Li-rivier langs stroomt. We zitten op een boot als enige laowai (langneus of buitenlander) en we voelen ons echt toerist.
We hebben een tafeltje op het tussendek, gereserveerd door Mo. Daar wordt ook de maaltijd geserveerd en de tafel is gedekt en de schalen staan al in de aanslag.
Toch spoed iedereen naar het bovendek als de boot wegvaart: we zien prachtige rotsformaties, die ettelijke 100-meters hoog zijn en stijl oprijzen langs de rivier. (Ik kon met beelden van vroeger herinneren, waar in in dit gebied een jonk voer en waarin het landschap onnatuurlijk leek, maar nu is niets minder waar.) We zien de boeddha, waar een kind voor bidt, de negen paarden heuvel, moeder verlangend naar haar man met kind op de arm. Niet alles is voor mij herkenbaar, maar DE heeft in tegenstelling tot mijn verwachting toch de beste fantasie. Mo heeft aangegeven dat wie meer paarden dan 3 of 4 kan herkennen uit de verwering van de berg, een hele goede fantasie heeft. DE slaagt erin om 7 te herkennen! Als ik aangeef niet zo gemakkelijk iets te herkennen, is dat geen probleem: dan geniet je toch van het landschap. Ik had al besloten om dat te doen.

We zien allerlei tafereeltjes in de omgeving. Ook op de boot valt nog wat te zien: een paar chinezen hebben behoefte om juist op de plek waar wij staan een foto te maken. We worden vriendelijk doch stevig aan getikt om weg te gaan, alsof wij het landschap "bevuilen". Désirée wordt dit een beetje moe en ze reageert wat boos naar hen, als het voor de derde maal gebeurt. Ook Mi stelt zich stoer op en loopt een paar maal voor de camera.
Ki en Mi zijn wat moe van het gebrek aan slaap en ze verkiezen na een poosje om op het tussendek te gaan gamen. Slechts af en toe werpen ze een blik naar buiten of komen weer bovendeks.

Als de maaltijd wordt geserveerd, zijn ineens alle Chinezen tussendeks. Mo had ons al gewaarschuwd om tijdig op de plek te zijn voor voldoende eten. Ook daar zien we de assertiviteit van het volk terug: deze wringen zich gewoon voor je en staan dan in de beste positie om aan te vallen. Er is zelfs iemand die kans ziet om een dekschaal te nemen voor zijn lunch! Alles wordt in grote hoeveelheden opgeschept en binnen een uurtje heeft iedereen zijn kostje binnen en gaat terug naar de dagelijkse bezigheid: slapen of kaarten. Voor het landschap heeft men ineens geen oog meer.