Titicjacja meer bij Puno

Gisteren zijn we na een lange reis in Puno aangekomen om vandaag het Titicacameer te bezoeken. Het is het hoogste gelegen meer ter wereld en op 5 na grootste meer van het Zuid-Amerikaanse vasteland. Het blijkt te zijn ontstaan door de krachten van tectonische platen, die de oorspronkelijke zee omhoog heeft gedrukt en door de aanwas van zoet water vanuit de zo ontstane bergen in de loop van tijd een meer is geworden. We worden door onze volgende gids gewaarschuwd voor de temperatuur van 9 graden.
We zullen enkele eilanden bezoeken, om daar kennis te maken met de mensen en de schoonheid van die omgeving te zien.
We beginnen met de bootreis naar een eiland op dat meer, waar een groep oorspronkelijke bewoners een eigen leefgemeenschap heeft gevormd, gebaseerd op de oorspronkelijke Incaregels: niet liegen, niet lui zijn en niet scheiden, zo ontdekken we vandaag. De gids interviewt het oorspronkelijke dorpshoofd, die zijn functie zal gaan neerleggen, waardoor we meer van de gebruiken te weten komen. Jongeren kunnen al met 16 jaar trouwen en de meesten van hen zijn dan ook op die leeftijd getrouwd. We ontmoeten een vrouw van 22 die al een zoontje heeft van 5 jaar. Het zijn mensen die de oorspronkelijke taal het Queshua spreekt. Het is een heel rustig eiland, waar het opvalt dat de huizen goed zijn voltooid. Op grond van belastingwetgeving is een voltooid huis meer belastingplichtig dan een onvoltooid. DAt verklaart waarom zo veel huizen in een rommelige staat verkeren. Op dit eiland zijn de huizen feitelijk wel voltooid en zien er fraai uit. Zelfs de tuinen zien er verzorgd uit.
Op het eerste eiland krijgen we een mooie wandeling te maken met een aardige klim, die ons naar adem doet happen. Ook wordt er een demonstratie gehouden voor het weven van banden en ene breien. Opvallend genoeg zijn het de mannen die hier breien en de vrouwen die aan de weefgetouwen zitten. Ze laten allen zien hoe ze dat doen. En we krijgen volop de gelegenheid om foto’s van dez mensen te maken. Ze voeren ook nog een ceremonie”elke dans uit en Desiree gaat er ook in mee. Ze geniet volop van de muziek en de mogelijkehid van dansen. Ondanks de krachtige zon is het er nog fris.
Het tweede eiland is de plek waar we gaan lunchen van een maaltijd die traditioneel in een holte in de grond is gegaard en die voor onze ogen wordt ontmanteld De grond is tevoren met vuur heet gemaakt, voordat er rauwe aardappelen, pakketjes netvlies, pakketjes met vis en groenten in worden gelegd en dan worden afgedekt. Voordat de oven wordt geopend wordt een ceremonie uitgevoerd om dank te zeggen aan deze maaltijd.
Het volgende dorp is een drijvend dorp, waar mensen al zo’n 500 jaar leven in de afzondering van het water op rieten eilanden, die ze zelf hebben gemaakt van de wortels en stengels van het riet wat er op de oever groeit. Het is een sobere omgeving, maar inmiddels zijn er wel voorzieningen als elektriciteit en kunstmatige verlichting. We krijgen er ook nog de mogelijkheid om een vaartocht te maken op een kontikiboot.
(De naam in de titel is verkeerd geschreven, maar omdat in het Queshua de letter “k” meer als een “kj” wordt uitgesproken is dat in de titel verkeerd geschreven. De betekenis van het woordje “kaka” is precies wat je denkt en daar praat je niet over.)