Op tijd naar bed

.
Terwijl ik in bed lig, probeer Ik een verhaaltje te schrijven over wat we vandaag hebben gedaan.
Het is vandaag een transferdag, dat we vanuit Cuzco zijn vertrokken naar ons voorlaatste verblijf. Het is een verblijf in de jungle. En, terwijl ik in bed schrijf wat we hebben beleefd, hoor ik de krekels knisperen, kikkertjes geluidjes produceren die op vogeltjes lijken en is de buurman aan het snurken. Wat is daar nou zo bijzonder aan?
Ik zal dan maar bij het begin beginnen: Vanuit Cuzco zijn we met het vliegtuig naar Porto Maldonado gegaan, aan de grens met Bolivia. We verblijven in een lodge in het regenwoud. Het is vanaf het vliegveld een klein kwartiertje rijden met een enorme bus, naar de plaats waar we onze spullen gaan scheiden van noodzakelijke en niet-perse noodzakelijke artikelen. Het is het kantoor van de organisatie die achter dit uitstapje zit. De rest van ons reisgezelschap is niet direct met ons meegekomen, want de namen op het bord van degene die ons komt ophalen, leveren geen concreet persoon op. Er staan 8 namen op, behalve die van ons. Een behulpzame jonge dame komt ons vragen of we ergens hulp bij nodig hebben, maar in eerste instantie houden we de boot af. Totdat er ook nog een jonge man bij komt staan, die zijn lijst laat zien en daar zien we onze namen wel op. Bij hem zouden we dus goed moeten zitten.
Bij het kantoor aangekomen, blijkt er een echtpaar nog bij te gaan komen die ook met ons heeft meegereisd met de bus naar Cuzco en op de treinreis naar Ollantaytambo. De andere passagiers zijn niet bij het gezelschap. Later blijken zijn met een andere groep te zijn meegegaan, maar daar moeten ze worden opgehaald, als duidelijk is wat er is misgegaan. Tezamen gaan we met de bus door een stukje “niemandsland”, naar de boot die ons naar ons verblijf zal brengen. Het niemandsland is in gebruik genomen door vreemdelingen, die op de vlucht zijn voor nare kwesties als straatarm land of andere ongewenste zaken, zo legt Edderson, onze gids, uit. Alles bij elkaar duurt deze reis ruim een uur.
We klimmen de walkant op,door het rulle zand en stappen direct het oerwoud in, waar we na een kleine 10 minuten bij de lodge aankomen. Het is een grote zaal, opgetrokken uit tropisch hardhout met een rieten dak. Het doet een beetje denken aan de ingang van de Efteling. We worden gemaand om niet met schoenen deze zaal te betreden en dat is ook wel duidelijk, want we hebben veel vuil en zand aan onze schoenen. Hier heet de manager ons welkom met een glaasje fris, met vers fruit erin verwerkt. Een mooi welkom.
Omdat we verlaat zijn aangekomen, wordt het programma gewijzigd. We gaan niet meer naar de toren, maar na het eten een wandeling in de directe omgeving maken. We krijgen uitleg over de dieren in het regenwoud. Ook wordt gevraagd om al het kunstlicht uit te doen en te ervaren welke geluiden er zoal gehoord worden. Het maakt het een bijzondere ervaring, omdat alle geluiden beter doordringen omdat je in het geheel niets ziet.
Na het eten zitten we met de andere gasten nog wat na te kletsen, als we de manager signalen krijgen dat we naar onze huisjes moeten en later te horen dat het licht zo direct toch echt uitgaat. We gaan na korte tijd allemaal naar onze huisjes toe, waar om 21:00 uur het licht uitgaat. Ik kan dan nog net even wat letters op mijn IPad zetten, zoals ik nu heb gedaan. We liggen rond 21:20 uur te slapen.