Levendig Pusan: aandacht voor De

Vanochtend zijn we in een kleine 3 kwartier naar Pusan gevlogen, een grote havenstad in het zuiden van Korea.
Zoals ook de vorige keer van verhuizen willen we het ook nu rustig aan doen. En dan gebeurt het volgende:
Mi en Ki willen het op de hotelkamer houden en niet verder bezig zijn. Met het motief om het alvast maar gehad te hebben, kiest De voor de vismarkt. Het is de grootste van Zuid Korea, met een keur aan vissen, slakken, mosselen, zeekomkommers, -egels, -krabben, -kreeften enz. enz. Die moet je gezien hebben. Mi heeft een hekel aan het eten van vis en alles wat uit de zee komt en verafschuwt het idee om daar naartoe te gaan. Ook de geur geeft haar een vorm van walging. Ki volgt haar hierin en begint steeds meer openlijk zijn afkeer uit te spreken, mogelijk ook meer om haar te steunen. De ondervindt echter geen grote weerstand als dit plan wordt uitgevoerd, mogelijk ook door de verlokking dat we naderhand naar een van de grote shoppingcentra zullen gaan. Dan is het nog wel te hebben.
Het blijkt bovendien op loopafstand van het hotel. In tegenstelling tot de verwachting komt de vislucht ons niet tegemoet en wordt er scheutig met water gewerkt. We zien allerlei soorten vis, grote, kleine, grijze, regenboogkleurige, gestreepte, gevlekte vissen, zeeaal, geribde komkommers, gladde komkommers. We kijken onze ogen uit! Ook inktvissen, pijlstaart, octopussen zijn er: enkele komen zelfs over de aquaria heen geklommen, opzoek naar de vrijheid. Als we de overdekte markt uitstappen, komen we op een ouder gedeelte, waar oude vrouwtjes de vissen schoonmaken. (Waar zijn dan de mannen?) De krijgt ineens een luide kreet naar zich toegeslingerd en de vrouw die die slaakt, maakt met beide handen een golvende beweging langs haar eigen lijf. Jo krijgt de indruk dat deze een compliment geeft aan het goede figuur van De, en dat van een visvrouw!!! De vrouw lacht er uitbundig bij en krijgt de aandacht van de andere vrouwen ook mee. De heeft op dat moment het nog niet zo in de gaten, dat het over haar gaat. Maar als ze het doorheeft, speelt ze het spelletje goed mee en geniet er ook van.
Even later zien we een inktvis ontsnappen aan de bak water waar hij/zij inzit. Hij/zij kruipt over de straat in de richting van De, die pardoes schrikt als ze het beest op zich af ziet komen, niet wetend wat zo'n beest kan doen met een mens die wel vijftig keer groter is. Wellicht dat hij/zij een lekker hapje voor ogen had, zoals eerder die visvrouw!
Even later staan we te wachten op de stempel, die wordt gefreesd uit een bewerkt stukje hout. De Koreaanse naam van Kilian komt erin te staan. Als een langskomende vrouw een boze reactie bij een van de verkopende visvrouwen ontlokt. Het wordt een verbaal geweld, waar wij geen woord van begrijpen, maar waar de lichaamstaal boekdelen spreekt. Dat houdt zo'n half uur aan. (De dames delen dus niet alleen complimenten uit!)