Zweetdag 2

Zondag is gewoonlijk een rustdag, maar niet voor ons. Als het weer een beetje mee zit gaan we naar een top (UlsanBawi) in de omgeving van ons hotel. Bij aanvang is het wat mistig en zien we de bergen in de omgeving als door een waas. De man van de hotelreceptie geeft duidelijk aan dat er geen regen wordt verwacht en dat we er goed aan doen om te gaan lopen. Hij is erg enthousiast als het gaat om zijn hotel en de de omgeving en we vertrouwen hem volop. Dus met het advies gaan we op pad.
Even langs de Buddha, die vanaf 14 meter op ons neerkijkt (het bronzen beeld is 14 meter hoog) en dan langs de tempel. Er vergezellen ons verscheidene Koreanen, die goed zijn toegerust, maar ook die wat gemakkelijke kleding hebben. In elk geval worden we niet uitgelachen, zoals we eerder merkten op een tocht bij Pusan. Het begint geleidelijk aan, maar we weten dat we zeker 859 treden te gaan hebben. Jo begint ze alvast te tellen. Ki heeft ergens opgevangen dat het totale aantal de 1900 overschrijdt. We zullen zien wie er gelijk heeft en nemen alvast het besluit om niet te gaan forceren. We doen het rustig aan en nemen tijdig een pauze om wat te drinken. Ook hier komen we de eekhoorns tegen, die we gisteren zagen. Ki en Mi worden al wat enthousiaster, zeker als een man deze diertjes een stukje koek geeft en de eekhoorn een poosje blijft knabbelen. Als we halverwege zijn (te merken aan de aanduidingen van de route met afstand tot het te bereiken doel) zijn er al 916 treden geteld.
Op een zeker moment gaat het bijna loodrecht omhoog en de trap staat dan erg steil. Op dat moment hebben we al 1600 treden geteld, soms door zeer nauwe doorgangtjes.
Bovenaan gekomen hebben we 1865 treden geteld en daar treffen we een stalletje aan, die allerlei snuisterijtjes verkoopt. Ook kant en klaarfoto's, die hij direct kan afdrukken.
Op dat moment is De echter nog niet gearriveerd en Mi komt overstuur kijken waar Jo is. De heeft grote moeite met ee laatste krachtsinspanning, door de combinatie van stevig klimmen, warmte en niet in eigen tempo kunnen lopen. Als Jo in de richting gaat waar ze zou moeten zijn, komt ze hem al tegemoet, maar met moeite. Uiteindelijk halen we gezamenlijk de top binnen 2 en half uur en we nemen ruim de tijd om te rusten, zodat de weer kan bijkomen.
De terugtocht gaat gemakkelijk, zeker met de treden, ook al komt dat op ons wat kunstmatig over in de natuur. Beneden gekomen zien we de drukte (het is zondag, ook een vrije dag voor Koreanen). Mensen zitten groepsgewijs in de rivier met elkaar te kletsen of ook te eten. Het lijkt ons heerlijk koel, maar eerst willen we het hotel bereiken, zodat we ons kunnen douchen en voldoende kunnen drinken.