Zweetdag

Omdat we in het parkhotel logeren, kunnen we direct in het park aan de slag voor onze tochten. Het ontbijt in het hotel is anders dan we gewend zijn: geen buffet, maar een ontbijt in het restaurant aan de overzijde van de weg. Daar moet het nog opgenomen worden en voorbereid. We mnoeten even wachten, maar dan hebben we ook wel wat: friet, met bacon, toast, fruitdrank en scrambeld egg. Als toetje krijgen we ook nog koffie. Het kan echter vanaf 8:00 uur genuttigd worden. Dus kunnen we niet als eersten het park in.
Vandaag gaan we de Boreyong-waterval bezoeken: een tocht van een uur. Ki en Mi gaan mee, maar laten snel al merken dat het wandelen voor hen niet hoeft en maken lol over hun ervaringen in het vorige hotel. Mi beweert "Luduvudu" te hebben, nadat ze een leuke jongen had ontmoet en dat deze aandacht aan haar had geschonken. Ze hebben emailadressen uitgewisseld en Mi heeft nog gauw een stukje gefilmd bij het afscheid. Ze geniet er nog van na, samen met haar broer op de weg van de waterval. De weg ernaartoe is aanvankelijk een makkie, weinig steiging, maar naarmate we deze meer benaderen, wordt hij steiler en gaat hij over op trappen en plateaux. Hij is niet imposant door de breedte, maar meer door de lengte: het water stort er van zo'n 15 meter naar een bassin, superhelder. Onderweg zien we wel enkele kleinere watervallen en worden we tweemaal begroet met een bessendrankje, dat we weigeren. We weten namelijk niet of er alcohol in zit.
De tocht is een goede warming-up voor vanmiddag, als we naar een cave wat hoger in de bergen gaan. Ki en Mi kiezen om te gaan chillen, dus we kunnen stevig doorlopen, als het traject het toelaat.
Ook deze tocht begint rustig, maar wordt allengs steiler, met treden, trappen en plateaux. Onderweg komen we nog een slang tegen, die bij onze benadering de dichter bij de rivier gelegen rotsen opzoekt. Even later zien we een soort eekhoorns (Thamiops Swinhoei), die met tientallen zich op het traject ophouden. Het zijn grappige beestjes, die heel behendig van rots tot rots springen en ons gemakkelijk benaderen.
Als we dichter bij de grot komen, wordt het allengs steiler en steiler, totdat we een smalle trap op moeten gaan om verder te geraken. Iedereen die ons op het pad vergezelt, raakt geregeld buiten adem, moet stoppen en kan pas verder gaan, als de hartslag weer op normaal niveau is.
Als we de grot bereiken, zit daar een gezelschap, die een van de mannen een stevige behandeling geeft om op adem te komen, zo maken de deelnemers aan ons bekend. De man wordt getrommeld, massage aan zijn armen, geslagen op de rug, krijgt een punaise in zijn duim, om bloed te laten afvloeien, die daarna met een touwtje wordt afgebonden. Het roept herinneringen op van ons vertrek bij de tempel.
De tocht is erg prachtig, maar ook enerverend. We stijgen zo'n 500 meter. Het kost ons liters vocht. De temperatuur is namelijk 30 graden en erg vochtig. Gelukkig is het droog en bewolkt. Na afloop kan Jo zijn t-shirt en broek letterlijk uitwringen. We zijn erg gelukkig dat deze tocht kunnen maken in deze omstandigheden.
De rest van de dag zijn we naar Sokcho gegaan, maar daar valt niet veel te halen: ronduit een vieze, rommelige kustplaats. We gaan snel weer terug naar het natuurreservaat en bereiden ons voor op een soortgelijke tocht voor morgen.