We can do it!

We zijn op weg naar Halasan, de hoogste berg van Korea, op het eiland Cheju-do, met het plan om deze te beklimmen. Hij is een uitgedoofde vulkaan van 1890 meter hoog. Het is daarbij door een Unesco beschermd gebied, dus dan moet het iets bijzonders zijn.
Voorzichtigheidshalve vertelt De dat, als het gaat regenen, de wandeling zal worden afgebroken. Dat alles om geen risico te lopen. Op het moment dat we vertrekken is het goed weer, een lichte bewolking met zonnige perioden. In de stad zelf is het erg drukkend, dus zijn de bergen een beter alternatief is onze ervaring.
Met de bus rijden de naar een van de vertrekpunten en laten ons afzetten aan de provinciale weg met een wandeling in de richting van het park. Samen met ons zijn er Koreanen en prima outfit op merk gerangschikt, maar ook zien we mensen die de wandeling met slippers aan denken te kunnen. We weten dat het afgelopen dagen geregend heeft, dus het zal wel moeilijk worden met die slippers, temeer omdat het traject erg stijl begint.

Als we op weg gaan, hoeven we de entree (zoals vermeld in Lonely Planet) niet te betalen. We lopen verder over het pad dat al snel treden begint te vormen, die al snel te nemen zijn met 1 pas tegelijkertijd. Dus stijl is het zeker. Omdat het door een bos loopt is het ook vochtig en we moeten een paar keer op adem komen.
Als we verderop door de bomengrens gaan, komt er een fris windje, die het aangenaam maakt om verder te lopen. Maar tegelijkertijd vallen de eerste druppels. In tegenstelling tot de eerste waarschuwing, stelt De voor om toch maar door te gaan en inderdaad het regenen houdt snel op.
De wandeling wordt een bijzondere ervaring om dat het traject soms wordt gevormd door de stenen die er al eeuwen liggen, maar ook door trajecten met vlonders: hele stukken heb je een vlakke ondergrond. Uiteindelijk komen we na een kleine 2 uren aan op een drietal gebouwen en wordt de weg naar de top zelf afgeschermd door een verbod. (Het blijkt om de kwetsbare natuur te laten herstellen van vele voetstappen). Heel af en toe krijgen we een glimp van een deel van de Halasan, maar vaker zien we wolken over de kam heen komen en het zicht ontnemen.
We eten er noedels en wandelen een andere route terug. Aan deze kant is de berg fraaier te zien met watervallen en resten eruptie van miljoenen jaren geleden. Ki en Mi zetten zodra we de berg af lopen een liedje in en houden pas op als we beneden zijn. Daar staan eetstalletjes, maar de bushalte blijkt nog een stuk verder. We hebben dan nog niet in de gaten dat we nog 15 haarspeldbochten te gaan hebben.