Baobab and other trees

Vandaag hebben we eindelijk een rustige rit voor de boeg: we moeten vandaag de Renault inleveren om 12:00 in Katima Mulilo, vanwaar we naar Kasane worden gebracht. Dat rustige is tijdens de rit ook goed te merken, ondanks dat er enige tijdsdruk op zit. Op ons gemak drinken we na een uurtje rijden onze vers gezette koffie op een parkeerplaats in de schaduw. In de buurt worden olifanten uit hout gesneden, verkocht en een man die dat in de buurt doet, komt plots naar ons toe, als we koffie aan het maken zijn. Hij heeft hout meegebracht om ons daarmee te helpen, maar bij het zien van onze brander, laat hij het bij de opmerking dat hij hout had willen brengen. Hij probeert ons niet de olifanten te verkopen en dat vinden we bijzonder.
Als we rond 11:00 uur bij Katima Mulilo aankomen, gaan we eerst tanken, zodat we de wagen met volle tank inleveren en kunnen we nog snel de meest vuile plekken van stof verwijderen.
Dan gaan we op zoek naar het bureau waar we deze zouden moeten inleveren. We vragen het eerst aan de pompbediende, maar die weet het niet. We rijden verder het stadje in en komen in een drukke winkelstraat met diverse winkels. Maar nergens een Bidvest-teken, waar we hem kunnen afgeven. We vragen het diverse mensen en allen wijzen in een verschillende richting. Wel krijgen we de indruk dat ze ons willen helpen, maar verschillende richtingen, brengen ons eerder in verwarring dan dat ze helpend zijn. We krijgen zelfs het telefoonnummer van Oom Ben, die overal de weg zou moeten weten. We proberen eerst nog zelf, maar als dat na anderhalf uurtje nog niet is gelukt, bellen we Oom Ben. Het blijkt een man te zijn met een transportbedrijf, maar in plaats van ons de weg te omschrijven, ontstaat er nog meer verwarring, omdat hij verwacht een pakketje te moeten transporteren en wil hij weten welke maatschappij wij vertegenwoordigen. Ik hou het gesprek maar kort. In de verwarring is Desiree ook verschillende mensen afgegaan om hen de weg te vragen (in het Engels! En dat gaat heel aardig!!) en ze dringt aan om via Google Maps te zoeken. Men zoekt, maar ook bij Google Maps krijgen we meer onduidelijkheid. Van enige verwarring is op zeker moment geen sprake meer, maar eerder van paniek en we bellen Tamsyn, die ons eerder de weg heeft gewezen naar dit bureautje. Zij heeft ook al begrepen dat we te laat terug zijn en er is al een manager bezig om een en ander duidelijk te krijgen. Enkele vriendelijke jongens, die Desiree heeft aangesproken tonen zich bereidwillig om ons de weg, volgens hen, te wijzen. Ze hebben informatie van een vriend die bij de politie zit en die moet het wel weten. We gaan van de harde "teer"-weg af en zitten sinds lange tijd weer op gravel en we komen verder achteraf, met enig voordeel dat we dichter bij Botswana komen. Maar dat helpt niet om de wagen terug te brengen. Ik bel Tamsyn nog maar eens, omdat we op het adres dat door die politievriend was gegeven een gesloten poort tegen komen. Ik heb er onderweg de naam van de straat gelezen en kan preciezer aangeven waar we zitten. Enkele minuten later komt er een wagen op ons afgereden, waar een jongen uitstapt en die ons aanspreekt. Hij legitimeert zich niet, maar vertelt dat hij van Bidvest is en hij controleert de wagen. Onze bagage wordt eruit gehaald en weg is ons vervoermiddel. We voelen ons even nog onthand, ontheemd en verlaten, totdat er een busje stopt, met daarin onze gids voor het volgende adres. Hij doet zijn best om ons gerust te stellen, neemt onze spullen in de bus, geeft aan ons te willen weg brengen naar Kasane en maakt volop grapjes. Om de meeste grapjes moet hij zelf het hardst lachen en dan slaat hij bij wijze van bekrachtiging nog even stevig op zijn stuur. We zijn doodmoe van alle gezoek en spanningen en proberen mee te lachen met de humor en het lukt waarlijk nog ook! Uiteindelijk brengt hij ons over de grens en helpt bij de formaliteiten. Dat gaat aanmerkelijk sneller, als bij binnenkomst in Namibie, op het vliegveld van Windhoek.
Net over de grens zien we Baobab-bomen en we maken duidelijk dat we deze voor het eerst zien. Willie vindt het wel een grappig idee en doet er inspiratie uit op voor een volgende grap en nog eentje. We mogen er eentje van hem voelen en hij wil perse een foto maken van ons bij deze boom. We laten het maar gebeuren.
Een stukje verderop wil hij ons wel naar een festival brengen waar veel gedanst wordt en onderweg daarnaartoe (met onze toestemming) vraagt hij ons welke boom we hier zien staan en ook daar staat een boom. We gaan mee in de grappen en geven er vreemde namen aan, die hem aanzetten tot nog meer grappen. Doodmoe komen we een uur later aan bij Kudu Lodge in Kasane.
Over dat festival volgt nog een nieuw verhaal.