De Militairized Zone

Voor vandaag hebben we een bezoek geboekt aan de DMZ. Vreemde naam voor iets waar juist alleen militairen komen. Het betreft de zone tussen Noord en Zuid-Korea, waar vanuit veiligheidsoogpunt ene verdrag over is afgesproken om geen doorgang te verlenen aan mensen van zowel Noord als Zuid, die als gevolg van de Koreaanse oorlog moest worden ignesteld.
We gaan in gezelschap van een gids op weg met een groep.
De gids, Sofia genaamd, is een kittgie dame die honderuit in vloeiend Amerikaans spreekt en veel kan vertellen over de ontwikkelingen tussen beide staten, die eerder en land vormden en nu gezworen vijanden zijn. Ze geet veel aan van de reserves die Zuid heeft voor het Noorden en prijst deze houding met het oog op de goede wil van Zuid.
We komen in het gezelschap eerst aan bij een overstapplaats waar nog wat ornamenten staan die zijn overgebleven van de diverse conflicten: ene kapotgeschoten trein, een lege, ongebruikte brug, versperringen over het hele traject en de Barbed Wire langs de gehele grens. Deze laatste blijkt ook te koop te zijn in de souvenierwinkel aan het eind van het traject. Omdat de spanningen nog gemakkelijk kunnen leiden tot een nieuwe oorlog wordt ons op het hart gedrukt vooral an de voorschiften te houden. Het gezelschap waarmee we reizen doet dat ook netjes. Uiteindleijk komen we op ene leeg ongebruikt station, waar alles hypermodern is, maar toch ongebruikt.

De middag zoeken we de shoppingwijk van Seoul op, waar enorm veel van hetzelfde wordt aangeboden. Dames staat voor de cosmeticawinkels klanten te werven met klappen, roepen, muziek. Mooi theater voor deze luxe. Een fraai beeld van de marktwerking die in de zorg mocht worden toegepast. ik stel me al voor om als vertegenwoordiger van een instelling op straat te werven voro de beste hulp.