(zachtuitgesproken) Gamsanidah

We zoeken vandaag een van de vele markten op Daongdaemun: er zou van alles te koop zijn en zelfs Chinese koopjesjagers komen hier voor waren, zo beschrijft Lonely Planet, dus wij dan ook. We komen in eerste instantie op de clothingmarket. Hadden wij het idee dat het hier kleding betreft, blijken het allerlei stoffen, fournituren, bandjes garens enz. betrof, die gebruikt kunnen worden voor kleding of andere zaken. Echter geen kleding, waar de dames naar uitkeken. We snuffelen wat rond en een heel gebouw met allerlei stoffen wordt ons toch echt te veel. We zoeken de wijk van de schoenen op, waar nog onderdelen worden gemaakt voor allerlei schoenen in allerlei kleine eenmanszaakjes. De dames zoeken naar die leuke laarsjes, maar komen bedrogen uit als ze over de prijs willen onderhandelen. Niets gekocht, terwijl Ki de zaken met badges afzoekt op interessante zaken en er wel wat weet te kopen.

Vanmiddag zullen we Mrs. Kim opzoeken van Korean Social Sevices, de organisatie die bemiddeld heeft met Wereldkinderen voor Ki. We weten de route, maar tevens dat het betreffende gebouw verscholen ligt tussen de verschillende flatgebouwen dus we lopen de route nog even na aan de hand van het schema van KSS- webpagina.
We nemen de metro richting Suju, dan bus 120 naar Socchok Apt.
tot dan toe gaat het goed en voorspoedig, maar dan moeten we de wijk in op speurtocht. Maar de visverkoper, die we onderweg tegen komen heeft juist zijn laatste klant geholpen en wil ons wel helpen. Hij roept nara een woning in de buurt een overstaanbare uitspraak en een reactie volgt dat gelijkt op "beebies". Ons lijkt het wel overeen te komen met wat we zouden kunnen verwachten, dus we stemmen dan ook flink in. De vosverkoper neemt ons mee in de juiste richting en bij het oversteken van de brug zien we de toegangspoort van KSS. We zijn goed terecht!
Even ontstat er paniek als we samen met een Deens echtpaar met hun geadopteerde zoon het gebouw betreden. Binnen 5 minuten is Mrs. Kim echter al paraat, een vriendelijke dame die perfect Engels spreekt en zich zeer gastvrij opstelt. We mogen allerlei vragen stellen en vertellen eeerst ons doel: de wens van Ki inlossen 1. bij KSS op bezoek gaan en 2. de pleegmoeder ontmoeten. Ze tracht de vragen zo goed mogelijk te beantwoorden en heeft zelfs nog een van de foto's van zijn eerste paspoort beschikbaar voor ons om mee te nemen. Tweede Pleegmoeder is er nog niet, dus we delen wat cadeautjes uit aan Mrs. Kim, die we uit Nederland mee hebben genomen. (Helaas zijn er twee cadeautjes stuk gegaan op de reis.) Ze is er heel dankbaar voor en bestudeert het fotoboek van Ki nauwgezet.
Als Tweede Pleegmoeder arriveert ontmoeten we een nerveuse vrouw, die emotioneel reageert op het zien van Ki, ze omhelst hem direct, pakt hem vast en tracht hem te knuffelen, wat bij zo'n stevige jongen niet eenvoudig is. Het is de vrouw die we herkennen van het fotoalbum, die met Ki voor een monument staat in een winterse omgeving, met Ki in een draagzak op de buik; hij wkam er net boven de rits uit met zijn voorhoofje. Nu valt het me direct op dat hij even groot is als zij. Ook Tweede pleegvader is meegekomen en laat zijn emoties blijken, maar meer ingetogen. (Bijzonder is dat hij is meegekomen en dus vrij heeft moeten nemen, wat geen eenvoudige zaak is in hetland waar de gemiddelde werker zo'n 2500 uren op jaarbasis werkt. Wij zien het als een ontmoetig die belangrijk genoeg is om vrij voor te nemen, een bijzondere waardering naar Ki. Tweede Pleegmoeder weet nog wat herinneringen op te roepen van de tijd dat ze voor hem zorgde; hij is zhaar eerste pleegkind geweest en daarom heel speciaal gebleven. ze heeft hem altijd herinnerd en is benieuwd geweest of het hem goed zou zijn vergaan. Nu ziet ze de vriendleijke, sociale stevige jongen voor zich en lijkt gerustgesteld. tijdens d eontmoeting kan ze niet genoeg krijgen van hem aan te raken. We geven haar enkele cadeaus, waaronder ook een fotoboek en stroopwafels. Leuk is het moment dat ze met veel moeite probeert te lezen wat er op het album staat. Met behulp van de leesbril van De lukt het haar wel.
Als afsluiting kunnen we allen ons Gamsanidah niet voor ons houden en spreken we het Koreaanse dankjewel uit.

(Mrs Kim geeft aan dat er momenteel geen kinderen meer zijn in het weeshuis. De kinderen die nog onder de hoede van KSS vallen, zijn allen in pleeggezinnen, wat met de huidige Koreaanse inzichten ook zinvol is gebleken. Verder zijn er steeds minder kinderen, doordat vrouwen moediger worden in Korea. Eerder was dat niet goed en werd een vrouw maatschappelijk afgestraft. Men wil zich nu met KSS richten op een nieuw doel, waarvan de richting wel duidelijk is, maar niet wat exact. Men zoekt nog naar fondsen om het plan te kunnen uitvoeren.)