Bejaardensoos

Iedere avond spreken we het programma met d ekinderne door, zodat ze voorbereid zijn op wat komen gaat. Belangrijkste vraag is dan: "Hoe laat staan we op?". Vandaag loopt dat iets anders.
Om 2:00 uur wordt er aangebeld aan de deur van De en Jo. blijkt Ki te zijn die geheel verzorgd en aangekleed voor de deur staat. Eerste reactie; "Hebben jullie je verslapen?". Hij had zijn wekker gezet en heeft mogelijk de tijd naar Nederlandse teruggezet en deze ging om 13:15 uur af. Toch maar verder gaan slapen, wat voor Ki achteraf wat moeilijk blijkt te zijn geweest.
Vandaag zijn we naar Manjagul en Ilchulbong geweest.
De eerste is een kratertunnel van zo'n 7,4 km lang, die miljoenen jaren geleden is gevormd bij een langdurige eruptie. Er wordt een goede uitleg gegeven bij de zaken die je kunt zien en de entree van 2,50 Euro is niets teveel. Prettige bijkomstigheid is er de constante temperatuur van 10-13 graden Celcius: lopen we even niet te zweten. Als je op de terugweg bij de entree komt, is de waterdamp goed te zien en komt de warmte als een muur op je af.
De tweede is een uitgedoofde krater, waar je naar de rand kan wandelen; eigenlijk klimmen. Met een temperatuur van 28 graden valt dat niet mee. Van tevoren eten we de goedkoopste maaltijd tot nu toe: frites met gefrituurde kipdelen (nee, geen nuggets); we vallen aan of we weken niet gegeten hebben.
De klim naar 180 meter lijkt een kleintje, maar iedereen die we onderweg tegen komen heeft het transpiratievocht over zijn lijf lopen. Fraai zijn de vlinders die we zien fladderen; grote met een blauwe gloed op de achterzijde van de vleugels. Bovenaan gekomen hebben we een prachtig uitzicht op de krater en de rand. We zijn dan minstens ene liter lichter geworden door het verloren vocht.
Als we terug gaan nemen we de rechterroute en komen bij een kleine baai, waar 3 motorboten aanleggen om toeristen voor 5 minuten de zeekant van de krater te laten zien. er drijven witte polystyreenbollen op het water in de baai en telkens komt er een zwart object langs naar boven. Blijken dit kleine bejaarde vrouwen te zijn die etenwaren uit de zee halen met polystyreenpakken, duikbril en gewichten aan. Als ze uit het water komen, zien we de buit; zee-egels, zeewier, schelpen me tslakken en een inktvis. Die laatste wordt met zekere trots aan het publiek getoond. Even later zien we een van de dames van haar vangst in stukken snijden voor de avondmaaltijd, zonder verdoving.

Op de terugweg begint Jo de indruk te krijgen dat hij teveel met zijn werk bezig is. Telkens als een halte wordt aan gedaan, wordt de halte benoemd met als inleidende zin: "Neem nu een Ritalin, we komen nu bij halte... negentien". Of begint hij zijn werk nu te missen?