4x4
Door: Johan
Blijf op de hoogte en volg Johan
15 September 2017 | Namibië, Swakopmund
4x4
Vanuit Rostock Ritz vertrekken we naar Swakopmund voor kennismaking met de Atlantische Oceaan. Het is een ruim 300 km lange autorit over gravel. We zijn inmiddels wel meer gewend aan het rijden op grof wegdek en kunnen de snelheid van de meeste auto's ook aardig bijhouden.
Onderweg willen we een bezoekje brengen aan de zeeleeuwen, die er bij Walvis Bay op het strand liggen en mogelijk kunnen we er ook nog een pelikaan spotten. Als we vanuit de woestijn bij Walvis Bay komen, weten we niet hoe verder te komen richting de zeeleeuwen. We vinden het strand en zien daar tientallen flamingo's. Verder gezocht komen we langs een tourist-informationpost, waar een man druk staat te gebaren, als we langs de weg staan, om onze auto daar bij hem te parkeren.
De man blijkt Frank te heten (waarschijnlijk naast zijn eigen San-naam). Hij wil ons voor 600 N$ wel verder leiden. Desiree kan goed afdingen en weet dat bedrag terug te brengen naar de helft. Ik geef nog aan dat onze auto geen 4x4 heeft, maar Frank weet zelfverzekerd dat dat wel moet lukken.
We rijden met Frank in de auto verder langs de zoutfabriek, waar ons strooizout wordt gewonnen, dat later met de boot naar Europa wordt vervoerd. Als we even later de verharde weg verlaten en het strand op willen rijden, gaat Frank op zoek naar de bediening voor de 4x4-drive en hij weet het niet te vinden. We proberen een stukje, maar het wordt al snel erg los zand, waardoor we niet verder kunnen. We besluiten om de wagen toe parkeren en verder te lopen. Frank wil ons tenminste de oceaan laten zien. Het schiereiland dat de haven van Walvis Bay afschermt is zo"n 15 km lang en vooral op het laatste stuk zitten de zeeleeuwen. We lijken ons te moeten verzoenen met het feit dat dat niet gaat lukken.
Als we een stukje gelopen zijn, staat er een man met zijn auto in het zand vast. Het blijkt een Japanner, die, met zijn gehuurde Toyota Hi-lux, zich heeft vast gereden in het zand en niet meer verder, maar ook niet terug kan. Frank spreekt hem aan en vraagt naar zijn bedoeling. De man had de kansen om te kunnen surfen willen gaan beoordelen, maar dat gaat het niet meer worden.
Frank geeft aan te willen helpen bij het los komen van de auto. In ruil voor de hulp vraagt hij ons naar de vuurtoren te brengen. De Japanner lijkt een beetje wanhopig en stemt snel toe in de deal. Met aanwijzingen van Frank voor de juiste rijstijl komen we verder. Hij brengt ons naar de vuurtoren waar duizenden zeehonden en zeeleeuwen te zien zijn. Als hij voorbijrijdt schieten de zeehonden en zeeleeuwen weg richting oceaan. De Japanner daagt ze ook uit met het langs rijden. De enorme stank valt hier erg mee. Daarna kan hij ons naar de plek brengen waar de pelikanen zijn. Deze zitten rustig bij een sluis.
Anderhalf uur later zijn we weer bij onze auto en kunnen we de Japanner en Frank bedanken.
Vanuit Rostock Ritz vertrekken we naar Swakopmund voor kennismaking met de Atlantische Oceaan. Het is een ruim 300 km lange autorit over gravel. We zijn inmiddels wel meer gewend aan het rijden op grof wegdek en kunnen de snelheid van de meeste auto's ook aardig bijhouden.
Onderweg willen we een bezoekje brengen aan de zeeleeuwen, die er bij Walvis Bay op het strand liggen en mogelijk kunnen we er ook nog een pelikaan spotten. Als we vanuit de woestijn bij Walvis Bay komen, weten we niet hoe verder te komen richting de zeeleeuwen. We vinden het strand en zien daar tientallen flamingo's. Verder gezocht komen we langs een tourist-informationpost, waar een man druk staat te gebaren, als we langs de weg staan, om onze auto daar bij hem te parkeren.
De man blijkt Frank te heten (waarschijnlijk naast zijn eigen San-naam). Hij wil ons voor 600 N$ wel verder leiden. Desiree kan goed afdingen en weet dat bedrag terug te brengen naar de helft. Ik geef nog aan dat onze auto geen 4x4 heeft, maar Frank weet zelfverzekerd dat dat wel moet lukken.
We rijden met Frank in de auto verder langs de zoutfabriek, waar ons strooizout wordt gewonnen, dat later met de boot naar Europa wordt vervoerd. Als we even later de verharde weg verlaten en het strand op willen rijden, gaat Frank op zoek naar de bediening voor de 4x4-drive en hij weet het niet te vinden. We proberen een stukje, maar het wordt al snel erg los zand, waardoor we niet verder kunnen. We besluiten om de wagen toe parkeren en verder te lopen. Frank wil ons tenminste de oceaan laten zien. Het schiereiland dat de haven van Walvis Bay afschermt is zo"n 15 km lang en vooral op het laatste stuk zitten de zeeleeuwen. We lijken ons te moeten verzoenen met het feit dat dat niet gaat lukken.
Als we een stukje gelopen zijn, staat er een man met zijn auto in het zand vast. Het blijkt een Japanner, die, met zijn gehuurde Toyota Hi-lux, zich heeft vast gereden in het zand en niet meer verder, maar ook niet terug kan. Frank spreekt hem aan en vraagt naar zijn bedoeling. De man had de kansen om te kunnen surfen willen gaan beoordelen, maar dat gaat het niet meer worden.
Frank geeft aan te willen helpen bij het los komen van de auto. In ruil voor de hulp vraagt hij ons naar de vuurtoren te brengen. De Japanner lijkt een beetje wanhopig en stemt snel toe in de deal. Met aanwijzingen van Frank voor de juiste rijstijl komen we verder. Hij brengt ons naar de vuurtoren waar duizenden zeehonden en zeeleeuwen te zien zijn. Als hij voorbijrijdt schieten de zeehonden en zeeleeuwen weg richting oceaan. De Japanner daagt ze ook uit met het langs rijden. De enorme stank valt hier erg mee. Daarna kan hij ons naar de plek brengen waar de pelikanen zijn. Deze zitten rustig bij een sluis.
Anderhalf uur later zijn we weer bij onze auto en kunnen we de Japanner en Frank bedanken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
