Swakopmund

Swakopmund
Gisteravond hebben we een boeking proberen te doen voor de Mini-Desert-Tour. Dat is geen rondleiding in een toetjesfabriek, maar een alternatief voor de Game-drive in de natuurparken van Namibië. Hier betreft het dieren die onder moeilijke omstandigheden in de woestijn weten te overleven, ter grootte van een hagedis. Maar deze tour is al geheel volgeboekt en ook de concurrenten zijn zo vol, dat er "geen muis meer bij kan" (Namibisch gezegde). We zoeken een alternatief voor het alternatief en dat wordt een bezoek aan het Moonlandscape en verderop nog de Welwitziavlakte.
We moeten eerst nog de juiste route zien te vinden en zonder Tomtom is dat nog niet echt gemakkelijk. We mopperen wat op elkaar, omdat toch die ene of die andere afslag genomen had moeten worden. Uiteindelijk komen we wel goed in de richting van beide bezienswaardigheden.
Het Moonlandscape is een bijzonder landschap in een gebergte waar allerlei kleuren te zien zijn in de bergen. Het is telkens bij iedere stop een fraai uitzicht. Onderweg komen we een paar maal bordjes tegen, waarop staat dat er geen toegang is zonder permit. We komen echter geen loket tegen waar we deze zouden kunnen kopen, dus gaan we op de gok verder de kleuren in het landschap ontdekken: van groen tot roze, tot oker, tot zwart en alles wat daar nog bij kan.
Als we verder rijden komen we vanzelf bij de Welwitziavlakte. Het betreft een hoogvlakte waar planten te vinden zijn, die de vochtige oceaanlucht opnemen en daarvan kunnen leven. Ik herken ze meteen van een uitzending van David Attenborough: het zijn lange groene slierten die vanuit een centraal punt bij elkaar komen en deze zien er echt onwerkelijk uit. Wat dan nog het meest bijzondere is, is dat deze met honderden verspreid liggen over deze vlakte. We krijgen de indruk dat we op een ander planeet terecht zijn gekomen.
Als we de middag terug zijn in Swakopmund, willen we de stad verkennen. Deze heeft een Duits verleden en dat is te merken aan verschillende gebouwen uit de tijd dat Duitsland het mandaat had over dit grote land. Verscheidene gebouwen doen echt Duits aan en ook de namen van verschillende gebouwen en straten helpen daaraan herinneren. Je kunt er ook heerlijke Schwarzwalderkirchtorte essen bij café Anton. Dat laatste doen we maar wijselijk niet, want we zitten nog vol van de appeltaart in Solitaire.
Deze avond eten we bij de Western Saloon, die door Duitsers wordt gerund en die een smakelijke maaltijd op tafel weten te zetten. We eten beiden kabeljauw met frietjes en een salade.