Himba en Herero

Halverwege onze rit van Madissa Camp en Ethosha bezoeken we een zogenoemd Orphanage Center voor Himba en Herero. Vooraf begrijpen we die term orphanage niet, omdat het gaat om een dorp dat door mensen van beide volkeren worden bewoond en niet om verweesde kinderen. Het is weer eens een erg warme dag, dat zelfs mijn telefoon geen temperatuur meer aangeeft, maar alleen "hot". Maar in onze Renault met airconditioning valt die warmte nogal mee.
Maar als we de stoffige toegangsweg tot het "weeshuis" oprijden, zie je de warmte al op je af komen. En als we de wagen uitstappen, is het overduidelijk te merken dat het heet is. Je valt zowat achterover van de hitte. We worden welkom geheten door een vrouw in gewone alledaagse Namibische kleding, die er 2 kinderen heeft rondlopen. Ze zorgt er even later voor dat we een gids krijgen, die ons vooraf informeert wat we kunnen verwachten en waar we ons aan moeten houden. Hij maakt ons duidelijk het het "orphanage" te maken heeft met het feit dat er gezinnen wonen, met problemen, zoals alcoholisme. We mogen bij de rondleiding vrij rondlopen en foto's maken, mits toestemming wordt gegeven door de persoon zelf. We geven enkele consumptiegoederen af, die we eerder op advies van de gids in Windhoek hebben gekocht, af aan deze balie. Zodoende zijn we voorbereid, dat men die later vanuit het schooltje kan uitdelen.
We krijgen aanbevolen om water mee te nemen, omdat het zo warm is en dat we wellicht flauw zouden kunnen vallen. Dus Desiree neemt 2 flesjes water uit onze wagen mee. Het eerste wat we bij binnenkomst te horen krijgen is "water", uitgesproken door de eerste kinderen die we zien en Desiree wil het wel delen, maar krijgt dat verboden door onze gids, zonder verdere uitleg. Ze voelt er zich wat ongemakkelijk bij, maar voegt zich in de regel. Maar daarmee is het "knagen" niet afgelopen. We zien vrouwen met de lunch bezig: een gistende brij wordt in een pan met olie op het vuur gedaan en even later wordt er een gebakken broodje uitgetoverd, dat aan een van de aanwezige kinderen wordt gegeven om op te eten. Meteen denken we "in die hitte bij een houtvuur, hoe hard kun je zijn bij deze temperatuur?". Het is voor ons onbegrijpelijk, maar deze mensen doen dat zo zonder enige moeite of last. Ze blijven er zelfs heel rustig onder. Verderop zijn meisjes aan het spelen met batterijen: een soort van trekbel, waar de batterijen van de andere partij moet worden omgegooid. Ook zij spelen het spel alsof het normaal weer is, terwijl het toch vreselijk heet is, in onze ogen.
De kinderen die we ook later tegen komen blijven vragen om water en het wordt steeds moeilijker om weerstand te bieden, zeker als ze dan nog eens hun roze tongetjes laten zien. De kinderen lopen de hele tijd bij ons in de buurt en het blijft lastig om niet te delen waar deze zo veel behoefte aan hebben, zeker in deze hitte. Er is immers geen enkele plek waar ook maar enige verkoeling te vinden is. We voelen ons schuldig met welk gemak we hier kunnen komen en gaan, terwijl dit de leefomgeving is voor deze jongen mensen.
Als troost laten we een bijdrage aan het schooltje achter. Proberen we nog ons geweten te klaren in het belang van deze kinderen.