Welkom

Het regent vanochtend nog steeds, zoals het de hele nacht heeft gedaan. Het uitzicht van de Seoul Tower werd erdoor ontnomen, Maar als je slaapt, geeft dat geen echte hinder. We zijn een paar maal wakker geworden en hebben gehoord dat er nog voldoende water in de lucht zit.
We staan voor een probleem om toch iets te ondernemen, waar we zo min mogelijk nat van worden. Het blijft dubben tot na het ontbijt van een dubbele portie friet met worst (KI), fruit met brood (De) en een gekookt ei met fruitjuice(Mi). We hakken de knoop door en zullen met de trein naar de geboorteplaats van Ki gaan; Cheonan.
De gewone trein doet er zo'n 2 uren over, maar dat hindert niet. Er is volop te zien, hoe Koreanen zich niets van elkaar aantrekken, sto"icijns naar hun smartphone kijken, vooral naar de vouwen van de broek kijken, nogmaals heet schema van het traject beschouwen, enz. De kan het niet laten om even mee te kijken met haar buurvrouw, maar niemand die zich daaraan stoort, zoals het hoort. Naarmate we verder van Seoul komen ontstaat er ook meer plaats in de trein en ons valt tevens op dat de regen steeds minder wordt en de bewolking ook lichter. Opvallend is ook dat Ki zich steeds meer Koreaans gaat gedragen: hij houdt zich gedurerende de reis slapende
Op het station is het zoeken naar de juiste bus een gepuzzel, omdat de busterminal is verplaatst naar het stadscentrum en de directe omgeving van het station wordt verbouwd. Uiteindelijk krijgt De last van het niet doelgericht werken en besluit om een taxichauffeur aan te spreken. we kunnen hem duidelijk maken dat we naar een ziekenhui willen, maar blijkt Cheonan er 3 te hebben, naast meerdere particuliere klinieken (Jo zag er zelfs eentje voor neurologie en psychiatrie: de vakidioot!). Uiteindelijk weten we nog te herinneren dat het het universiteitsziekenhuis Dankook betreft. Een chauffeur weet de wegen en brengt ons inderdaad naar het gewenste ziekenhuis.
Aan de balie is niemand die ons verstaan kan. Dus wordt er via de telefoon iemand opgeroepen, die ik via de telefoon te woord kan staan. Hetgeen ze begrijpt is het woord "baby", dus worden we door de baliejuffrouw vriendelijk naar de NICU gebracht. Jo legt aan een van de aanwezige artsen (die Engels blijkt te spreken) uit dat het mogelijk een vergissing betreft en dat we de "delivery"room willen bezoeken. e worden vriendleijk door een van de verpleegkundigen meegenomen naar de afdeling "obstetrie" gebracht. Omdat we niet aangekondigd komen en men zich niet overvallen lijkt te voelen, krijgen we de beschikbaren/vrije ruimten te zien: de baringskamers, de kamers waar de deze dag geboren baby's ruustig liggen te slapen eof worden gevoed. Alles wel met enige aandacht voor terughoudendheid. We zien het als een groot welkom en Ki moet er nog wat aan wennen, al veraden zijn rode wangen wel wat van de spanning die er onderhuids zit. We nemen vriendelijk afscheid en zijn van plan om nog rond het ziekenhuis te gaan kijken. Als we dan even alter weer langs de balie van de receptie komen, worden we gewenkt om nog even te komen. Men wil ons nog een keertje voor een foto. De verpleegkundige die ons naar de afdeling had gebracht, had pauze en wilde nog een foto van ons gezamenlijk maken. Dus gaan we terug en dan treffen we het afdelingshoofd, die ons duidelijk in het Engels te woord staan en zelfs in Nederland op vakantie is geweest. (Jo had juist in de Seoul Times gelezen dat de Koreanen zo'n 2245 uren per jaar werken voor een gemiddelde salaris van 29000 dollar, ze nemen amper vakantie en werken veel overuren, ook verpleegkundigen) Kilian krijgt nog een flinke Hug van het afdelingshoofd, in zijn land waar dat absoluut niet gebruikelijk is. We woelen ons allen welkom en worden geprezen om ons samenzijn en deze reis.